Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Τουρκικός πολιτισμός: Η τεχνική του σουβλίσματος


Τουρκικός πολιτισμός: Η τεχνική του σουβλίσματος

του Αιόλου 

Ο Αθανάσιος Διάκος είναι η πιο γνωστή προσωπικότητα της Ελληνικής Επαναστάσεως που είχε την τύχη να γνωρίσει προσωπικά αυτή την πτυχή του Τουρκικού Πολιτισμού
Οι «Ελληνικές Γραμμές» ξεκινούν ένα μικρό αφιέρωμα στον Τουρκικό Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, εν' όψει και της ενάρξεως των συνομιλιών για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο συντάκτης του κειμένου αυτού αφιερώνει τις πληροφορίες που παραθέτει σε όλους τους "οραματιστές" της Ευρωπαϊκής Προοπτικής της γείτονος, καθώς και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που είχε το θράσος να κατηγορήσει τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο για βαναυσότητα, κατά τους εορτασμούς της απελευθερώσεως της Λέσβου...
Η λεπτομερής περιγραφή βρίσκεται στο Γαλλικό Grand Dictionnaire: «To βασανιστήριο του διοβελισμού ένα από τα φοβερότερα εφευρήματα της ανθρώπινης θηριωδίας, είναι το σούβλισμα του κατάδικου σε ξύλινο πάσσαλο. Ξαπλώνουν το θύμα καταγής μπρούμυτα με τα πόδια πολύ ανοικτά και τα χέρια δεμένα στην ράχη. Για να ακινητοποιηθεί εντελώς και να μη διαταράσσεται η εργασία του δημίου στερεώνεται στη ράχη του μελλοθάνατου ένα σαμάρι επάνω στο οποίο κάθεται ένας από τους βοηθούς του. Ο δήμιος, αφού προετοιμάσει την είσοδο με λίπος, πιάνει το παλούκι με τα δύο του χέρια και το μπήγει όσο βαθύτερα μπορεί και ύστερα το χτυπάει με κόπανο ώστε να εισχωρήσει πενήντα ή εξήντα εκατοστά. Ανασηκώνει τότε τον σουβλισμένο και το στερεώνει στο χώμα αφήνοντας το θύμα να ξεψυχήσει καρφωμένο. Καθώς ο δύστυχος δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά το παλούκι βυθίζεται , εξαιτίας του βάρους του σώματος , όλο και πιο πολύ και τελικά βγαίνει ή από τη μασχάλη ή από το στήθος ή από το στομάχι. Κι ο θάνατος που θα τερματίσει το αποτρόπαιο μαρτύριο αργεί. Αναφέρονται περιπτώσεις παλουκωμένων που έζησαν τρεις ημέρες σ αυτή την θέση. Η διάρκεια του βασανισμού εξαρτάται από την σωματική διάπλαση του ατόμου και την κατεύθυνση που δίνεται στον πάσαλο. Αυτό εξηγείται εύκολα. Από έναν εκλεπτυσμό της φρικαλέας θηριωδίας τους φροντίζουν μα μην είναι αιχμηρό το παλούκι αλλά αμβλύ και κάπως στρογγυλεμένο στην άκρη. Γιατί η αιχμή θα περνούσε τα όργανα κατά την διολίσθηση του παλουκιού και θα προκαλούσε τον άμεσο θάνατο. Η στρογγυλεμένη όμως απόληξη του πασσάλου παραμερίζει τα σπλάχνα, τα μετακινεί χωρίς να εισχωρεί στους ευαίσθητους ιστούς… παρά τους εφιαλτικούς πόνους που προκαλεί η συμπίεση των νεύρων η ζωή παραμένει για ορισμένο χρόνο. Γιατί είναι προφανές ότι αν το παλούκι, αντί να ακολουθήσει τον άξονα του σώματος, εισχωρήσει λοξά δεν θα βγει από το στέρνο ή την μασχάλη αλλά θα τρυπήσει το υπογάστριο. Κι έτσι αφού παραμείνει άθικτη η θωρακική χώρα και δεν πλήττονται βασικά όργανα η ζωή θα παραταθεί περισσότερο».
Στην ΑΥΓΗ το 1967 δημοσιεύθηκε πως έγινε το μαρτύριο του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ: «Ζων ο κατάδικος ετίθετο επί ανεστραμμένου σάγματος ύπτιος, δεμένος χείρας και πόδας, δύο ρωμαλέοι δήμιοι εκάθoντο επ’ αυτού, τρίτος εστήριζεν εις τον πρωκτόν ξύλινον οβελόν όμοιον με τας σούβλας ας μεταχειριζόμεθα δια το ψήσιμον των αρνιών του Πάσχα, και τέταρτος δια σιδηράς ή ξυλίνης σφύρας εκτύπα του οβελού το οπίσθιον, εωσούν η ακωκή εξήρχετο εκ της κεφαλής ή θατέρας των ωμοπλατών καθ’ ην τυχαίως ελάμβανεν διεύθυνσιν. Εάν ο οβελός εξήρχετο εκ της αριστεράς ωμοπλάτης ο ούτω βασανιζόμενος απέθνησκε μετ ολίγον, εάν δε εκ της δεξιάς έζη και τρεις και τέσσερας ημέρας. Τρεις όλας ημέρας εβασανίσθη ούτως ο αείμνηστος Διάκος και ήθελεν βασανισθή έτι πλέον εάν οίκτου δεν τω έθραυε δια σφαίρας το κρανίον εις άτακτος». Ας δούμε πως η λαϊκή μούσα περιγράφει το γεγονός « Τον Διάκο τονε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν Ολόρθο τονε στήσανε κι αυτός χαμογελούσε».
Ο Γάλλος Guer το 1774 στο βιβλίο του « Ήθη και έθιμα των Τούρκων» περιγράφει όπως ανωτέρω με παραλλαγές το σούβλισμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο τρόμος του παλουκιού απλώθηκε σε όλο τον Ελληνικό χώρο και γενικεύτηκε αμέσως μετά τον ξεσηκωμό. Το 1805-1806 τουρκικές δυνάμεις πραγματοποιούσαν αιφνιδιαστικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον κεντρικό Μωριά κατά των Κλεπτών… η εκστρατεία είχε αποτελέσματα, οι Τούρκοι ενεφανίζοντο στις περιοχές με χιλιάδες παλούκια και πραγματοποιούσαν δημόσιους διοβελισμούς, έσερναν σε περίοπτα σημεία τα απαίσια σύνεργα του βασανιστικού θανάτου βαμμένα μάλιστα κόκκινα για να διακρίνονται από μακριά, έτσι σκόρπιζαν τον πανικό στα χωριά, όπως περιγράφει ο Αμβόσιος Φραντζής. Ομαδική παράκρουση πάθαιναν οι κάτοικοι και έτρεχαν και κυνηγούσαν με τους Τούρκους τους Κλέπτες σε πόλεις και βουνά προκειμένου να αποφύγουν τον φοβερό και μαρτυρικό θάνατο, γράφει ο Αναγνώστης Κοντάκης. «…Κατήντησε ο πατήρ να συλλαμβάνει τον υιόν και να τον παραδίδη», έτσι έγινε ο χαλασμός των Κλεπτών του Μωριά.
Στην επικράτεια του Αλή Πασά το σούβλισμα ήταν καθημερινό μέτρο καταστολής και τρομοκρατίας, ένα δημοτικό τραγούδι λέει : «Αλή Πασάς επέρασε με δέκα οκτώ χιλιάδες, φέρνει μπαλτάδες και σουγλιά και παλουκώνει». Ο Αλή Πασάς εξανάγκαζε συγγενείς κρατουμένων, υπό το κράτος παραλυτικού φόβου, με τα χέρια τους να σουβλίζουν συγγενείς για να αποφύγουν οι ίδιοι το παλούκωμα (τους έψηναν).
Κατά την επανάσταση οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν κατά κόρον το σούβλισμα σαν μέθοδο τρομοκράτησης των Ελλήνων, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από Έλληνες και ξένους μάρτυρες των γεγονότων, χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Γεώργιου Παξινού, που όπως αναφέρει ο Philip Green ο 'Αγγλος πρόξενος στην Πάτρα, οι Τούρκοι τον άλειψαν με πίσσα και άλλες ύλες και τον έκαψαν ζωντανό.
Τα παραπάνω στοιχεία τα χαρίζω σε όσους πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Επιφυλάσσομαι δε να θέσω στη διάθεσή σας και άλλα δείγματα του «Ευρωπαϊκού Πολιτισμού» της Τουρκίας…

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ - ΜΕΡΟΣ Β'


ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ - ΜΕΡΟΣ Β'




ΕΙΔΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

1. ΣΑΡΑΝΤΙΣΜΑ
KIRK GÜNÜK

Μόλις γεννηθεί το παιδί, η μητέρα δεν του δίνει αμέσως γάλα για να γίνει ήσυχο. Ο Χότζας έρχεται στο σπίτι, όταν το παιδί γίνει 40 ημερών, διαβάζει προσευχές και ευλογεί την οικογένεια. Έπειτα, φωνάζει το όνομα του παιδιού τρεις φορές.
Η ονοματοδοσία γίνεται και από τη γιαγιά του παιδιού, η οποία ψιθυρίζει το όνομα του παιδιού στο αυτί τρεις φορές παρουσία του Χότζα. Όταν είναι χειμώνας, στις σαράντα μέρες του παιδιού και όταν είναι καλοκαίρι, στις είκοσι, κάνουν μπάνιο το παιδί σε αλατισμένο νερό και το αφήνουν, χωρίς να το ξεπλύνουν, για μια εβδομάδα.

3. ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ
SÜNET (ΣΟΥΝΕΤ)

3.1 Tο ταξίδι στην Τουρκία

« Δύο με τρεις εβδομάδες πριν την περιτομή, οι γονείς του παιδιού ταξιδεύουν ως την Τουρκία για να αγοράσουν την παραδοσιακή στολή του Αγά που θα φορέσει ο μικρός (2-10 ετών)στην τελετή. Επίσης κανονίζεται από πριν η μέρα που θα έρθουν τα όργανα για το γλέντι που έπεται της τελετής».

3.2 Ο στολισμός του κρεβατιού

Δύο μέρες πριν την τελετή οι γυναίκες κάνουν τα απαραίτητα ψώνια (κιμάς, ρύζι, λάχανο, πατάτες, ένα αρνί ή μοσχάρι) για το γλέντι Την ίδια μέρα γίνεται ο στολισμός του κρεβατιού στο οποίο ξαπλώνει το αγόρι μετά την περιτομή.
Το κρεβάτι είναι στρωμένο με καθαρά άσπρα σεντόνια. Από πάνω σε ένα στήριγμα κρέμεται μία κουρτίνα που περιβάλλει από τα πλάγια το κρεβατάκι του παιδιού, όπως το κρεβάτι ενός βασιλιά. Η κουρτίνα είναι συνήθως στολισμένη με λουλούδια. Στον τοίχο πάνω από το ‘αρχοντικό’ κρεβάτι, τυλιγμένο σε κυλινδρικό κοντάρι ,τοποθετούμε ένα σεντόνι στολισμένο με την προίκα του αγοριού, καρφιτσώνουμε κεντήματα, μπουρνουζάκι, τις πιτζάμες του.


3.3 Η πρόσκληση

Μία μέρα πριν το Sünet, οι γονείς του παιδιού απευθύνονται σε μία γυναίκα μεγάλης ηλικίας (okuyuçu –οκουγιουτσού), με σκοπό να την στείλουν να ανακοινώσει σε συγγενείς, φίλους και γείτονες το γεγονός. Οι γυναίκες που συνήθως αναλαμβάνουν αυτή τη δουλειά έχουν χαμηλό εισόδημα και γι αυτό το λόγο παίρνουν και κάποια χρήματα ως βοήθεια ή ανταμοιβή.

3.4 Πριν το Sünet

Η τελετή της περιτομής γίνεται συνήθως Παρασκευή ή Σάββατο απόγευμα . Το απόγευμα καταφθάνει η ορχήστρα και ο τραγουδιστής Οι συγγενείς και οι φίλοι μαζεύονται στο σπίτι του παιδιού και λίγο μετά αρχίζει το γλέντι. Άντρες, γυναίκες, παιδιά χορεύουν με τη συνοδεία των οργάνων. Το βράδυ οι γονείς ντύνουν το παιδί με την παραδοσιακή του στολή.

3.5 Tο Alai

« Ύστερα ανεβάζουμε το παιδί σε ένα άλογο προκειμένου να το γυρίσουμε στο χωριό με τη συνοδεία των οργάνων (νταούλια και ζουρνάδες) και να το επιδείξουμε, να δείξουμε δηλαδή, ότι γίνεται Μουσουλμάνος». Η διαδικασία αυτή ονομάζεται Αlai (Αλάι).
« Μετά το τέλος της περιφοράς του παιδιού πάνω στο άλογο, επιστρέφουμε στο σπίτι. Εκεί το παιδί, ανεβαίνει σε ένα τραπέζι και χορεύει μόνο του έναν χορό. Ύστερα συνεχίζει το χορό με τους φίλους του και τους συγγενείς. Εν τω μεταξύ, οι άντρες αρχίζουν το ψήσιμο για να είναι όλα έτοιμα για το γλέντι μετέπειτα».

3.6. Tο ξύρισμα του γαμπρού

«Όταν ο χορός τελειώσει, το αγόρι κάθεται στο τραπέζι και του βάζουμε συμβολικά αφρό ξυρίσματος στο πρόσωπο, όπως συνηθίζεται να ξυρίζουν το γαμπρό πριν το γάμο. Αν ο μικρός έχει αδερφή, κάθεται και αυτή δίπλα του στολισμένη σαν νύφη. Εκεί έρχονται συγγενείς και φίλοι να του κρεμάσουν χρυσαφικά και λεφτά. Ακολουθεί ένας τελευταίος χορός και κατόπιν η μητέρα φοράει στο παιδί πιτζάμες και το προετοιμάζει για την περιτομή».

3.7 .Η περιτομή

Στην τελετή της περιτομής είναι πάντα απαραίτητη η παρουσία του Χότζα και φυσικά του γιατρού. Την ώρα που καταφθάνουν στο σπίτι, κάποιος από τους συγγενείς πληροφορεί την ορχήστρα και σταματά η μουσική για να αρχίσει ο Χότζας την προσευχή για το παιδί. Μετά την προσευχή ο πατέρας του μικρού μηνύει στην ορχήστρα να παίξει το ειδικό τραγούδι για την περιτομή. Δύο όργανα μόνο (κλαρίνο, κιθάρα) παίζουν έναν συγκεκριμένο σκοπό και η διαδικασία ξεκινάει.
« Ένα άτομο συγκρατεί τα χέρια του αγοριού πίσω στην πλάτη και ακουμπά το γόνατό του στη μέση του μικρού για αντίσταση. Άλλα δύο άτομα κρατούν τα πόδια του και με αυτόν τον τρόπο ακινητοποιείται το παιδί. Έπειτα κάποιος του αποσπά την προσοχή λέγοντάς του να κοιτάξει ψηλά. Ο γιατρός ναρκώνει την περιοχή με ειδικό σπρέι και με ένα ξυραφάκι κόβει τη μεμβράνη. Βάζει φάρμακο, τυλίγει την περιοχή με γάζα και η μητέρα ντύνει ξανά το παιδί».
(Στην Αθήνα έχει ατονήσει το να γίνεται η περιτομή στο σπίτι με την παρουσία του Χότζα αλλά γίνεται στο νοσοκομείο Παίδων με τη μέθοδο του λέιζερ.)
« Παράλληλα, όλοι οι παρευρισκόμενοι παίρνουν στα χέρια τους ένα λεπτό ξυλάκι ή στυλό και το τρίβουν, το γυρίζουν ανάμεσα στις παλάμες τους, προκειμένου να τελειώσει πιο γρήγορα και πιο εύκολα η περιτομή, χωρίς να πονέσει το παιδί».
Συνήθως το Sünet γίνεται σε δύο ή και περισσότερα αγόρια ταυτόχρονα και πολλές φορές τελείται παράλληλα με ένα γάμο. Κάποια από τις οικογένειες συχνά αναλαμβάνει τα έξοδα της τελετής και για τις υπόλοιπες, κάνει ‘χαΐρι’. Όταν ο αριθμός των παιδιών είναι μονός σφάζουν συγχρόνως με την περιτομή έναν κόκορα για το παιδί που μένει μόνο του.

3.8. Το γλέντι

« Μετά την τελετή το αγόρι ξαπλώνει στο στολισμένο κρεβάτι του και όποιος έρχεται βλέπει πρώτα το παιδί και του δίνει δώρα. Παράλληλα, η μάνα δίνει στην πόρτα γλυκά και κολόνιες. Αργότερα ο μικρός, αν μπορεί, βγαίνει και ξαναχορεύει.
Τα όργανα σταματούν όσο οι γυναίκες ‘στολίζουν’ τα τραπέζια με φαγητό και ποτό. Η μουσική αρχίζει πάλι και ο καθένας παίρνει τη θέση του στο τραπέζι, ενώ μοιράζονται χαρτάκια με νούμερα ανά οικογένεια, προκειμένου να χορέψουν όλοι με τη σειρά τους και να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις.
Το γλέντι συνεχίζεται μέχρι το πρωί». _

4. ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΧΕΝΝΑΣ(ΚΝΑΣ)

ΕΞΙ ΜΗΝΩΝ ΧΕΝΝΑ
ALTI AYLIK KINASI

Λίγα λόγια

Αντίστοιχα με την περιτομή που γίνεται στα αγόρια, η τελετή της Χέννας εξυμνεί τη γέννηση του κοριτσιού και την μετέπειτα ανατροφή της ως γυναίκα. Η Χέννα είναι μια χρωστική ουσία που παράγεται από το φυτό λαουσονία.

4. 1.Οι προετοιμασίες και ο στολισμός του κρεβατιού

«Στα κορίτσια κάνουμε Χέννα ακριβώς την ημέρα που γίνονται έξι μηνών. Οι γονείς του κοριτσιού αγοράζουν τη νυφική (βαπτιστική) φορεσιά, και μία μέρα πριν την τελετή ετοιμάζουν το φαγητό που θα σερβίρουν στο γλέντι. Στολίζουν επίσης το κρεβάτι με λουλούδια και κεντήματα, σαν αρχοντικό.

4.2. Η χέννα

Οι συγγενείς και οι φίλοι συγκεντρώνονται στο σπίτι. Τα όργανα παίζουν μουσική και οι γυναίκες στήνουν το χορό. Έπειτα , στρώνουμε χαλί και σε αυτό τοποθετούμε δύο μαξιλάρια με κόκκινο σατέν και άσπρη μαξιλαροθήκη με δαντέλα. Εκεί ξαπλώνει το κορίτσι ντυμένο με τη φορεσιά του και ένα κόκκινο μαντήλι στο πρόσωπο. Μία γυναίκα, ειδική στην τέχνη, βάζει χέννα πρώτα στα χέρια και έπειτα στα πόδια του κοριτσιού. Πιο συγκεκριμένα απλώνει τη χέννα και σκεπάζει το χέρι ή το πόδι του παιδιού με ένα μαντήλι μέχρι να στεγνώσει.
(Η κόκκινη Χέννα που χρησιμοποιούμε προέρχεται από το Άγιο Φως στα Ιεροσόλυμα.) Ύστερα οι γυναίκες τραγουδούν με τα όργανα παραδοσιακά τραγούδια :

Vurun gelinin kınasın
Görsün annası aglasın…

Βάλε τη χέννα στη νύφη
Να το δει η μάνα και να κλάψει…..
Στη συνέχεια στρώνουμε τα τραπέζια και αρχίζει το γλέντι».

5. ΠΡΟΞΕΝΙΟ
DÜNÜRLÜK

5.1. H πρόταση γάμου και η γνωριμία των οικογενειών

Οι γονείς του άντρα στέλνουν κάποιο συγγενικό πρόσωπο στο σπίτι της κοπέλας με σκοπό να ‘ζητήσει το χέρι’ της εκ μέρους του άντρα. Οι γονείς της κοπέλας καλούν στενούς συγγενείς και ο καθένας εκφράζει την άποψή του για τον μέλλοντα γαμπρό. Μέρος στη συζήτηση, βέβαια, παίρνει και η κοπέλα, της οποίας η άποψη λαμβάνεται υπ’ όψιν. Μόλις και η κοπέλα πει το ‘ναι’, η μητέρα της στέλνει μία μεγάλη σε ηλικία γυναίκα συγγενή στο σπίτι του μέλλοντα γαμπρού και καλεί τους γονείς και συγγενείς του στο σπίτι για να ξεκινήσει το προξενιό.
«Την επόμενη μέρα οι γονείς και τα αδέρφια του γαμπρού, εκτός από τον ίδιο, έρχονται στο σπίτι μας , για να γνωριστούμε και να συζητήσουμε. Η κόρη μου σαν μέλλουσα νύφη πρώτα σερβίρει καφέδες και έπειτα μπαίνει στο δωμάτιό της παρέα με μια φίλη της, η οποία μπαινοβγαίνει για να ακούσει τι συζητάμε εμείς και να τα μεταφέρει στη νύφη. Εν τω μεταξύ εμείς με τους συμπέθερους , πίνοντας το καφεδάκι μας, κανονίζουμε το προξενιό, τον αρραβώνα, τα ψώνια».

5.2.Τα ψώνια και οι προετοιμασίες για το προξενιό

Μέσα σε μία εβδομάδα, η νύφη και ο γαμπρός με τους γονείς και τους συγγενείς τους πηγαίνουν βόλτα στα μαγαζιά για να διαλέξουν τις βέρες και να κάνουν τα απαραίτητα ψώνια. Η μητέρα του γαμπρού αγοράζει τα ρούχα και τα χρυσαφικά της νύφης, ενώ η μητέρα της νύφης πληρώνει τα ρούχα του γαμπρού.
«Ύστερα, έρχονται στο σπίτι μας οι συμπέθεροι, πίνουμε καφέ και κανονίζουμε πια το ‘μεγάλο’ προξενιό. Εγώ σαν πεθερά κάνω το καθήκον μου, ψωνίζω τα ποτά και τα φαγητά για το γλέντι του αρραβώνα. Εάν συμφωνήσουμε τα παίρνουμε όλα μισά- μισά με τους γονείς του γαμπρού. Αγοράζουμε όμως ξεχωριστά -ο καθένας όπως επιθυμεί- γλυκά, κάλτσες και μαντήλια που θα μοιραστούν μετά το προξενιό.
Ξεκινούμε τις προετοιμασίες για το προξενιό. Καθαρίζουμε και στολίζουμε το σπίτι, αδειάζουμε το σαλόνι από τα έπιπλα και στήνουμε τα χαλιά για να κάθονται οι καλεσμένοι άνετα. Οι ίδιες ετοιμασίες γίνονται και στο σπίτι του γαμπρού.
Όταν πλησιάζει η ώρα για το προξενιό, κατά τις 7 το απόγευμα συνήθως ,μαζεύονται σιγά-σιγά οι συγγενείς και οι φίλοι στο σπίτι της νύφης. Οι κοπέλες κερνούν τον κόσμο καφέ και πορτοκαλάδα. Στο μεταξύ κάποιος συγγενής ή φίλος παίρνει το ρόλο του πατέρα της νύφης και κάποιος του πατέρα του γαμπρού (μπορεί να είναι οποιοδήποτε συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο είτε από την πλευρά της κοπέλας είτε του άντρα. Πολλές φορές ο ένας από τους δύο φοράει τη παραδοσιακή στολή του Χότζα ή άλλη.) Κατά τις 8 ή ώρα έρχεται και ο γαμπρός με τους γονείς του, συγγενείς και φίλους στο σπίτι της νύφης».

5.3.Οι διαπραγματεύσεις για την προίκα

« Ο πατέρας της κοπέλας κάθεται με τους άντρες σε μία γωνία του δωματίου έτσι ώστε να τον βλέπουν όλοι. Έπειτα ρωτάει τον πραγματικό πατέρα του γαμπρού αν ήρθε η ώρα να αρχίσει το προξενιό. Όταν όλοι είναι έτοιμοι, καλεί το άτομο που παριστάνει τον πατέρα του γαμπρού για να διαπραγματευτούν. Το ζευγάρι αποσύρεται σε κάποιο άλλο δωμάτιο με φίλους.
Ο πατέρας του γαμπρού χτυπάει δυνατά την πόρτα και ρωτάει αν μπορεί να περάσει. Ο πατέρας της νύφης απαντά καταφατικά. Έρχονται και 2 φίλοι ή συγγενείς και παίρνουν το ρόλο των γραμματέων. Ο πατέρας του γαμπρού λέει : ‘Ο γιος μου αγαπάει την κόρη σου, ας γίνει το προξενιό’. Ο πατέρας της νύφης αρνείται και τον διώχνει. Αυτός βγαίνει έξω και ξαναχτυπάει δυνατά την πόρτα. Του επιτρέπεται η είσοδος και έτσι ξαναλέει : ‘ Ο γιος μου αγαπάει την κόρη σου, ας γίνει το προξενιό.’ Για δεύτερη φορά ο πατέρας της νύφης δε συμφωνεί και τον διώχνει. Την τρίτη φορά ο πατέρας του γαμπρού ξαναχτυπάει δυνατά την πόρτα και γίνεται δεκτός. Τότε λέει : ‘Ζήτα μου ό,τι θες. Έχω να σου δώσω.’ Ο πατέρας της νύφης απαντάει : ‘Θέλω τόσα χρυσαφικά και ρούχα…αλλά αν δε θέλεις μη δώσεις τόσα, αρκεί να αγαπιούνται τα παιδιά μας.’ Εκεί επεμβαίνουν οι γραμματείς και αρχίζουν για καλαμπούρι να χτυπούν τον πατέρα της νύφης και τον προτρέπουν να μην λυπάται, να ζητήσει όσα αξίζει το κορίτσι. Για αρκετή ώρα χτυπούν ο ένας τον άλλον, για καλαμπούρι πάντα, μέχρι που τελικά συμφωνούν. Όταν γίνει αυτό, δίνουν τα χέρια και κρατιούνται σφιχτά για αρκετή ώρα λέγοντας ‘συμφωνώ’ και συνεχίζουν να αστειεύονται με λόγια ή ελαφρά χτυπήματα για να διασκεδάσει ο κόσμος. Ο πατέρας της κοπέλας φωνάζει : ‘Δώσαμε το λόγο, όλα εντάξει, αρραβωνιάζω τα παιδιά’!

5.4.Οι ευχές για το ζευγάρι και το κέρασμα των καλεσμένων

Τα ξαδέρφια και οι φίλοι του ζευγαριού πηγαίνουν στο δωμάτιο και συμβουλεύουν τη νύφη και το γαμπρό για το τι πρέπει να κάνουν, ποιον θα φιλήσουν και ύστερα τους οδηγούν στο δωμάτιο όπου είναι συγκεντρωμένοι οι συγγενείς και οι φίλοι. Αφού φιλήσουν πρώτα το χέρι του πατέρα του γαμπρού, φιλούν το χέρι σε όλους τους μεγαλύτερους και ταυτόχρονα παίρνουν ευχές και χρήματα.
Έπειτα, τρεις-τέσσερις γυναίκες από την οικογένεια της νύφης και του γαμπρού μοιράζουν κάλτσες και γλυκά στους άντρες, μαντήλια ,καλσόν και γλυκά στις γυναίκες._

5.5.ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ
NİŞAN

Λίγα Λόγια

Ο αρραβώνας είναι η πρώτη ουσιαστική δέσμευση του ζευγαριού. Μέσα από αυτήν ο άντρας και η γυναίκα ενώνονται και βρίσκουν την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα και να προετοιμαστούν για το γάμο και την υπόλοιπη ζωή τους μαζί. Ο αρραβώνας μπορεί να τελεστεί αμέσως μετά το προξενιό ή κάποια άλλη μέρα, όπως συμφωνήσουν και αποφασίσουν η οικογένεια και το ζευγάρι.

5.6. Οι προετοιμασίες και οι βέρες

Το ζευγάρι υποδέχεται τους συγγενείς και φίλους στο σπίτι της νύφης ή του γαμπρού. Ετοιμάζουν τα τραπέζια και αρχίζουν το χορό-κυρίως οι γυναίκες- με όργανα ή με το κασετόφωνο. Κάποιος από τους συγγενείς πηγαίνει να παραλάβει την τούρτα. Χορεύουν για λίγη ώρα ακόμη. Κάποιος τοποθετεί την τούρτα στο τραπέζι μαζί με μία σαμπάνια και δύο ποτήρια, καθώς και λουλούδια. Όταν όλα είναι έτοιμα, η νύφη και ο γαμπρός στέκονται πίσω από το τραπέζι. Υπάρχουν δύο μάρτυρες, ένας φίλος του γαμπρού και μία φίλη της νύφης. Στα δεξιά πάντα στέκεται ο γαμπρός. Αν έχει αδερφή ή νύφη στέκεται και αυτή στη μέση μπροστά στο ζευγάρι. Ο φίλος του γαμπρού και η φίλη της νύφης βάζουν ταυτόχρονα τις βέρες στο ζευγάρι, οι οποίες είναι δεμένες μαζί με ένα κόκκινο κορδόνι, και τους λένε συγχαρητήρια. Η αδερφή ή η φίλη της νύφης παίρνει ένα καινούργιο ψαλίδι και με αυτό ετοιμάζεται να κόψει το κορδόνι. Για να γίνει γάμος πρέπει να το κόψει, να γίνουν δηλαδή κουμπάροι. Προσπαθεί να το κόψει και δήθεν δεν μπορεί με τη δικαιολογία ότι χρειάζεται χρήματα από το γαμπρό. Εκείνος προσποιείται πως δεν ακούει. Γίνεται το ίδιο για δεύτερη φορά και τότε ο γαμπρός λέει : «Όσα έχω στην τσέπη θα σου τα δώσω, συμφωνείς»; Η κοπέλα συμφωνεί «Βάλε το χέρι στην τσέπη». Ο γαμπρός της δίνει τα λεφτά, αυτή τα παίρνει και εύχεται στο ζευγάρι ‘να ζήσετε’ και κόβει το κορδόνι.

5.7. Η τούρτα

O γαμπρός και η νύφη κρατούν ένα καινούργιο μαχαίρι και χαράζουν την τούρτα. Κόβουν ένα κομματάκι και πρώτα η νύφη κάνει πως ταΐζει τον γαμπρό με ένα κουταλάκι. Γίνεται ένα παιχνίδι και δεν του δίνει αμέσως τη μπουκιά, το ίδιο κάνει και ο γαμπρός. Ύστερα ο γαμπρός ανοίγει τη σαμπάνια και τη ρίχνει στα ποτήρια, τα οποία πρέπει να είναι επίσης καινούργια ή από τον πρώτο γάμο μιας φίλης ή συγγενούς. (Αν είναι από δεύτερο γάμο δεν κάνει να χρησιμοποιηθούν, γιατί είναι Nikah (προξενιό με τον μουφτή). Πίνουν τη σαμπάνια με τα χέρια σταυρωτά.

5.8. Το «ασήμωμα» του ζευγαριού και το γλέντι

Η πεθερά της νύφης κρεμάει στο ζευγάρι χρυσαφικά ή δίνει χρήματα. Ο πεθερός δίνει αλυσίδα στον γαμπρό του και η πεθερά , ρολόι. Μετά όλοι οι παρευρισκόμενοι δίνουν λεφτά και χρυσαφικά στο ζευγάρι.
Ύστερα αρχίζει το γλέντι. Η νύφη και ο γαμπρός χορεύουν έναν αργό χορό και ακολουθούν και οι υπόλοιποι. συνήθως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αποχωρούν σε άλλο δωμάτιο και πίνουν καφέ, ενώ η νεολαία συνεχίζει το γλέντι.

Ο ΓΑΜΟΣ
DÜGÜN



Λίγα λόγια…

Ο γάμος , σύμφωνα με τον Ιερό Μουσουλμανικό Νόμο, είναι μια ιερή σύμβαση ή συμφωνία μεταξύ του άντρα και της γυναίκας που γίνονται σύζυγοι. Στο Κοράνι αναφέρεται ως ιερή υπόσχεση.

5.9, Η άδεια γάμου

Το ζευγάρι πηγαίνει στο Χότζα, ο οποίος διαβάζει άρθρα από το Κοράνιο και τα συμφωνηθέντα και δίνει άδεια γάμου (ιζιναμέ). Η άδεια μεταφράζεται στα ελληνικά και έπειτα επικυρώνεται από τον Μουφτή. Δεν υπάρχει η έννοια της προίκας, αντίθετα η πλευρά του γαμπρού δίνει ως δωρεά στη νύφη τα νυφικά, άλλα είδη ενδυμασίας και κοσμήματα (νιχκιά). Επίσης, αναλαμβάνει την υποχρέωση να καταβάλλει στη νύφη ορισμένη περιουσία ή χρήματα, ανάλογα με την οικονομικά του κατάσταση σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου του. Τα αντικείμενα αυτά (συμφωνηθέντα) αναγράφονται στην άδεια γάμου, γίνονται κτήμα της συζύγου και ο σύζυγος δεν μπορεί να τα πάρει πίσω. Ο γάμος επικυρώνεται στο δημαρχείο. Η θρησκευτική τελετή γίνεται συνήθως στην Κομοτηνή και πρέπει ο γάμος να επικυρωθεί από παπά.

5.10. Η πρόσκληση

Πριν το γάμο, οι δύο οικογένειες απευθύνονται σε μία γυναίκα μεγάλης ηλικίας (okuyuçu –οκουγιουτσού), με σκοπό να την στείλουν να ανακοινώσει σε συγγενείς, φίλους και γείτονες το γεγονός. Οι γυναίκες που συνήθως αναλαμβάνουν αυτή τη δουλειά έχουν χαμηλό εισόδημα ή είναι χήρες και γι αυτό το λόγο παίρνουν και κάποια χρήματα ως βοήθεια ή ανταμοιβή.

5.11.Το τριήμερο γλέντι

Μετά το γάμο ακολουθεί τριήμερο γλέντι, που είναι και η τυπική ολοκλήρωσή του. Συνήθως γίνεται Παρασκευή- Σάββατο- Κυριακή.
Την πρώτη ημέρα γίνεται ο «χορός των γυναικών». Το απόγευμα η νύφη καλεί τις φίλες της από την κοινότητα και χορεύουν μόνες τους. (Οι άντρες μπορεί να παρευρίσκονται, αλλά η παρουσία τους είναι περιφερική). Έπειτα η νύφη βάφεται με χέννα στα χέρια και τα πόδια και τα αφήνει τυλιγμένα μέχρι την επόμενη ημέρα. Ύστερα , παίρνει δώρα , κυρίως χρυσαφικά. Η επόμενη μέρα είναι αυτή κατά την οποία γίνεται και η μεγαλύτερη γιορτή, αφού είναι καλεσμένη σχεδόν όλη η κοινότητα. Ξεκινούν με χορό, κυρίως των γυναικών, οι οποίες έχουν τα χέρια τους βαμμένα με χέννα. Έπειτα σφάζουν μοσχάρι ή κοτόπουλο, ανάλογα με τα οικονομικά τους και ακολουθεί τραπέζι. Κατά τη διάρκεια του γλεντιού το ζευγάρι αποχωρεί και επανέρχεται ύστερα από λίγο. Οι νέοι της κοινότητας, κυρίως οι ανύπαντρες κοπέλες, τους υποδέχονται με αναμμένα κεριά. Μετέπειτα γίνεται το ασήμωμα του ζευγαριού (ασκ) και συνεχίζεται το γλέντι. Η γυναίκα, η οποία κάλεσε τον κόσμο στο γάμο και είναι χήρα, γυρίζει στα τραπέζια με ένα δοχείο, στο οποίο υπάρχει η χέννα, και με τρία κεριά. Οι καλεσμένοι βάζουν λεφτά στο δοχείο και ύστερα η νύφη αποφασίζει αν θα τα κρατήσει η ίδια ή θα τα δώσει στη χήρα. Από τη μέρα αυτή και μετά η νύφη πηγαίνει στο σπίτι του γαμπρού.
Την τελευταία ημέρα γίνεται το «ξύρισμα του γαμπρού». Μαζεύονται όλοι οι φίλοι του γαμπρού, κάθονται στο τραπέζι, ξυρίζουν το γαμπρό και ύστερα το γιορτάζουν με μουσική. Σε ένα κέντημα βάζουν λεφτά και κρεμούν διάφορα αντικείμενα, για να πάει καλά ο γάμος. Κάποιες φορές φωνάζουν και δυο-τρεις ψάλτες για να διαβάσουν αποσπάσματα από το Κοράνι.

6. Η ΚΗΔΕΙΑ
CENAZE

Εάν κάποιος πεθάνει στην Αθήνα, πρώτα έρχεται το ασθενοφόρο και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Αν η οικογένεια του νεκρού είναι φτωχή γίνεται έρανος –κάποια γυναίκα ή ένας σύλλογος- συγκεντρώνει χρήματα, τα οποί παραδίδονται στην χήρα ή τον χήρο για βοήθεια. οι συγγενείς ή κάποιος από το σύλλογο παραγγέλνουν το φέρετρο. Πληρώνεται το γραφείο τελετών για να το φέρει στο σπίτι. Έπειτα, νοικιάζουν πούλμαν. Αν ο νεκρός είναι άντρας, δίπλα του κάθονται μόνο άντρες, ενώ αν είναι γυναίκα μόνο γυναίκες. Οι υπόλοιποι κάθονται σε άλλα δωμάτια ή έξω. Κάποιο συγγενικό πρόσωπο παίρνει τηλέφωνο στο χωριό και ειδοποιεί για την κηδεία, ώστε να ετοιμάσουν το σπίτι.
Το πρωί καταφθάνει το πούλμαν, στο οποίο βάζουν το νεκρό. Όποιος επιθυμεί να πάει στο χωριό για την κηδεία ανεβαίνει στο πούλμαν και προτού ξεκινήσουν ο Χότζας κάνει μια προσευχή για το νεκρό.
Εν τω μεταξύ στο χωριό κατά τις 5 ή ώρα το πρωί βγαίνει ο Χότζας στο μιναρέ και ανακοινώνει την κηδεία σε όλο το χωριό. Λίγο αργότερα, φτάνει το πούλμαν. Συγγενείς και φίλοι πηγαίνουν να ψωνίσουν kefinik (σάβανο) για το νεκρό. Το φέρετρο μεταφέρεται στο σπίτι. Αν η αποθανούσα είναι γυναίκα έρχεται γυναίκα Χότζας, ενώ αν ο αποθανών είναι άντρας έρχεται άντρας Χότζας. Ετοιμάζουν το νεκρό, ο οποίος πλένεται και μπαίνει ανάμεσα στα δάχτυλά του βαμβάκι. Πριν ο νεκρός πάει στο νεκροταφείο γίνεται μια τελευταία προσευχή στην οποία ο Χότζας ρωτάει τους παρευρισκομένους τι γνώμη είχαν για το νεκρό και αυτοί απαντούν καλά.
Μετά τη μεσημεριανή προσευχή, οι άντρες και οι γυναίκες φορούν μαντήλι στο κεφάλι. Στο νεκροταφείο πηγαίνουν μόνο οι άντρες. Τέσσερις από αυτούς κουβαλούν το φέρετρο. Ο Χότζας λέει την προσευχή και γίνεται η ταφή του νεκρού. Το πόσο βαθιά θα θαφτεί κάποιος εξαρτάται από το φύλο του. Το βάθος για τις γυναίκες είναι μέχρι το στήθος, ενώ για τους άντρες μέχρι τη μέση, καθώς θεωρείται πως οι γυναίκες έχουν περισσότερες αμαρτίες από τους άντρες. Ο νεκρός θάβεται σε επικλινή θέση, γυμνός και σκεπασμένος με ξύλα , καθώς δεν χρησιμοποιούν το φέρετρο. Χώμα ρίχνει ο κάθε παρευρισκόμενος με τη σειρά του, γιατί θεωρείται πως όσο ρίχνει κάποιος χώμα, δοξάζει το Θεό και τους νεκρούς του.
Μετά την κηδεία ο κόσμος μαζεύεται στο σπίτι του νεκρού. Ανάβουν φωτιά στην αυλή και πατάνε σε αυτήν για να καθαρίσουν τα παπούτσια τους. Επίσης πλένονται και πηγαίνουν στο μπάνιο για να εξαγνιστούν (Aptez). Ύστερα πίνουν καφέ και τρώνε τσουρέκι.
Την Τρίτη και την έβδομη ημέρα μετά την κηδεία φτιάχνουν τσουρέκι και το μοιράζουν για ‘συγχώριο’. Στις σαράντα ημέρες μετά την ταφή γίνεται το mevlit. Αν ο νεκρός είναι άντρας συμμετέχουν μόνο οι άντρες και αν είναι γυναίκα , μόνο γυναίκες. Ο Χότζας διαβάζει προσευχή και έπειτα στρώνουν τραπέζι για φαγητό

Διεθνές συνέδριο για τον Θρησκευτικό Τουρισμό, .....


Διεθνές συνέδριο Ελλάδας - Τουρκίας για τον Θρησκευτικό και Πολιτισμικό Τουρισμό

Θοδωρής Κουμέλης - 14 Οκτώβριος 2011, 11:57

Διεθνές συνέδριο για τον Θρησκευτικό Τουρισμό, διοργανώνει τον Μάρτιο του 2012 στην Καππαδοκία η Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Αιγαίου Πολιτεία".

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση “Αιγαίου Πολιτεία” θα διοργανώσει μετά από σχετική πρόταση και πρωτοβουλία αφενός της Τουρκικής Κυβέρνησης, αφετέρου της επιχειρηματικής και ακαδημαϊκής κοινότητας της γειτονικής χώρας διεθνές συνέδριο για τον Θρησκευτικό Τουρισμό, τον Μάρτιο του 2012 στην Καππαδοκία, ενώ τέλη Νοεμβρίου 2011 θα προηγηθεί η προπαρασκευαστική συνάντηση με τη συμμετοχή Ελλήνων και Τούρκων ακαδημαϊκών, φορέων της τουριστικής βιομηχανίας, εκπροσώπων του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, των φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Καππαδοκίας, της Ένωσης Τούρκων Συγγραφέων και δημοσιογράφων, κ.ά.

Η απόφαση αυτή ελήφθη πέρυσι στις 18 Δεκεμβρίου 2010 κατά τη διάρκεια Διεθνούς Συμποσίου για την “Πολιτισμική και Τουριστική Συνεργασία Ελλάδος – Τουρκίας”, άλλη μία πρωτοβουλία της “Αιγαίου Πολιτείας”, που μεταξύ άλλων στοχεύει στην ανάδειξη νέων πλαισίων πολιτισμικής και οικονομικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.

Η προσπάθεια της “Αιγαίου Πολιτείας” ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2009 με την διεξαγωγή του 1ου Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου στην Κωνσταντινούπολη “Ο Πολιτισμός της Αλληλεγγύης: Κοινωνικές, Οικονομικές, Πολιτισμικές και Θρησκευτικές προεκτάσεις” και είχε ως κεντρικό ομιλητή την Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο. Σκοπός των πρωτοβουλιών είναι να διερευνηθούν οι δυνατότητες συνεργασίας στους τομείς του Πολιτισμού και του Θρησκευτικού Τουρισμού για την οικοδόμηση ενός πολιτισμού αλληλεγγύης με βάση το Αιγαίο που περιβρέχει δύο γείτονες λαούς.

Όπως τόνισε η κα Μαριάννα Ζιμπάρα, πρόεδρος της “Αιγαίου Πολιτείας”, “η διαμόρφωση δομών περιφερειακής συνεργασίας θέτει ως εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση την εμπέδωση πνεύματος αλληλεγγύης, αλληλεξάρτησης και συναντίληψης. Ιδιαίτερα, υπό τις σημερινές συγκυρίες της αποδόμησης πολιτικών και κοινωνικών θεσμών και της διαρθρωτικής κρίσης του οικονομικού συστήματος, πρέπει να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και δράσεις εξωστρέφειας που αποδεικνύουν εμπράκτως ότι υπάρχουν υγιείς κοινωνικές δυνάμεις που είναι σε θέση να ενισχύσουν την αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας και παράλληλα να αναδεικνύουν την δυναμική του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής κοινωνίας εν γένει”.
- See more at: http://traveldailynews.gr/news/article/51481#sthash.gedL4LFb.dpuf

Θρησκεία Τουρκία


Θρησκεία Τουρκία

Συχνά ακούμε τη δήλωση ότι η Τουρκία είναι ένα «πολυπολιτισμικό μωσαϊκό", μια χώρα στην οποία συνυπήρχαν με μια δωδεκάδα διαφορετικών εθνικοτήτων.
Εκτός από Κούρδους, Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι, η Τουρκία και κατοικείται από τους Ασσυρίους, Τσιγγάνοι, Τσερκέζους, και Γεωργιανών Łazów.
Κατά την πολυπολιτισμικότητα της χώρας αυτής δεν αποτελείται από ένα πλήθος που ζουν, αλλά μόνο εδώ, μικρότερα ή μεγαλύτερα έθνη, αλλά το γεγονός ότι οι πολίτες της ανήκουν σε διάφορες εκκλησίες, οι οργανώσεις και οι θρησκευτικές ομάδες.
Είναι σημαντικό ότι στην Τουρκία ανήκουν στο έθνος, δεν εκχωρείται αυτόματα σε μια ορισμένη θρησκεία.

Ισλάμ - η μεγαλύτερη θρησκεία στην Τουρκία

Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει ότι από όλες τις θρησκείες παρουσία στην Τουρκία, το Ισλάμ έχει το μεγαλύτερο αριθμό οπαδών, οι Μουσουλμάνοι αποτελούν πάνω από społczeństwa 90%. Οι περισσότεροι από αυτούς, πάνω από το 60%, των σουνιτών, που είναι - πώς να αυτοπροσδιορίζονται - ". Ανθρώπους της παράδοσης και της κοινότητας"
Sunnizm είναι η μεγαλύτερη από τις τρεις ορθόδοξες ισλαμικές ομάδες, που για αιώνες ανταγωνίζεται με μια άλλη παράταξη - Shiism.
Εκτός από το που ζουν σουνίτες στην Τουρκία και μια μεγάλη ομάδα των λεγόμενων. "Αλεβίτες", που σημαίνει "οπαδοί του Αλί." Είναι δύσκολο να δώσει σε αυτό το μέρος για ένα συγκεκριμένο αριθμό, διότι οι Αλεβήδες δεν αποτελούν μια βασική ομάδα και είναι πολύ διχασμένη εσωτερικά. Εκτιμάται ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν περίπου το 20-30% της τουρκικής κοινωνίας. Συνδυάζει μια κοινή πηγή έμπνευσης Αλεβίτες, ο οποίος είναι Μουσουλμάνος μυστικισμό, και να μοιράζονται διαφορετικά έθιμα και τον τρόπο ζωής. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, μπορούμε να πούμε ότι αυτή είναι μια πολύ φιλελεύθερη και μοντέρνα, όπως muzułmanizm, το περιβάλλον. Αλεβήδες δεν προσεύχονται σε τζαμιά, το αλκοόλ πίνουν, τρώνε χοιρινό κρέας, και οι γυναίκες απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία. Αυτό φιλελευθερισμός είναι η αιτία πολλών συγκρούσεων που ξεσπούν μεταξύ αυτών και η συντηρητική σουνίτες.

Χριστιανικών Εκκλησιών

Μεταξύ των πολλών θρησκειών παρουσία στην Τουρκία, η παρουσία του υποδεικνύουν έντονα τους χριστιανούς. Σε όλη τη χώρα πάνω από δώδεκα διαφορετικές εκκλησίες: της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, υπάρχουν επίσης Καθολική ενορίες και Προτεσταντικές εκκλησίες. Η παρουσία του τελευταίου είναι το αποτέλεσμα των αποστολών, οι οποίες εστάλησαν στην Τουρκία κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Αρμενική Αποστολική Εκκλησία και την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μόνο εθνικές εκκλησίες. Για την Ελληνική Εκκλησία, που συχνά ανήκουν επίσης οι εκπρόσωποι της, εκτός από την ελληνική ιθαγένεια, όπως Τσιγγάνοι. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι Αρμένιοι είναι Καθολικοί ή Προτεστάντες.
Ιουδαϊσμός και άλλων θρησκειών στην Τουρκία
Στην Τουρκία, υπάρχουν περίπου 23.000 Εβραίους, οι οποίοι αποτελούν περισσότερο από μια ντουζίνα κοινότητες διάσπαρτα σε όλη τη χώρα. Όσο για τη μικρότερη θρησκευτική ομάδα στην Τουρκία, που αποτελούν το Yezidis, σε όλο τον κόσμο οι οπαδοί αυτής της θρησκείας είναι ένα σύνολο περίπου 600 χιλ. από τους οποίους ζουν στην Τουρκία, μόλις μερικές εκατοντάδες ανθρώπους. Jezydyzm έχει τις ρίζες της στην szyizmie, ο Χριστιανισμός και zaratusztrianizmie nestoriańskim.

Τουρκία: Προχωράει η παράκαμψη του Βοσπόρου…


Τουρκία: Προχωράει η παράκαμψη του Βοσπόρου…

Αποστολή με email Αποστολή με email |
Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αλί Μπαμπατζάν. Είπε σε Τούρκους δημοσιογράφους ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να προχωρήσει στην κατασκευή του «Kanal Istanbul» του καναλιού μήκους 45 χιλιομέτρων που θα επιτρέψει, σύμφωνα με τους Τούρκους, την αποσυμφόρηση των Στενών του Βοσπόρου.
Το σχέδιο θα μετατρέψει το ευρωπαϊκό τμήμα της Κωνσταντινούπολης σε μέρος ενός μεγάλου νησιού. Οι Τούρκοι υπολογίζουν ότι περί τους 150 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου διέρχονται από την ευαίσθητη περιβαλλοντικά περιοχή σε ετήσια βάση. Ταυτόχρονα, ο Βόσπορος παραμένει η μοναδική έξοδος των χωρών της Μαύρης Θάλασσας στις ανοιχτές θάλασσες.
 

Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη Αννόβερο Γερμανίας


Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας

Σύμφωνα με την παράδοση η Μονή της Αγίας Τριάδος στη Χάλκη ιδρύθηκε από τον Ιερό Φώτιο Α΄, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, (858-867 και 877-886 μ.Χ.). Η μνήμη του Ιερού Φωτίου τιμάται από την Εκκλησία μας την 6η Φεβρουαρίου.
Με βάση αυτή την παράδοση ορίσθηκε ο Ιερός Φώτιος προστάτης της Μονής και της Ιεράς Θεολογικής Σχολής από το 1844, έτος ιδρύσεώς της με πρώτο Σχολάρχη τον Μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Κωνσταντίνο Τυπάλδο (1795-1867).
Με την ευκαιρία της μνήμης του Αγίου Φωτίου και με αφορμή την συζήτηση που γίνεται στις μέρες μας για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, αποτολμούμε ένα μικρό αφιέρωμα προκειμένου να ταξιδεύσουμε νοερά στο χρόνο και να ξεναγηθούμε σύντομα στην ιστορία της Ιεράς Θεολογικής Σχολής, αυτό το μεγάλο στολίδι και ακριβό θησαυρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας.
Η Σχολή αναγνωρίζεται ως: «Η Θεολογική Σχολή της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας», στους κανονισμούς λειτουργίας που έχουν εκδοθεί από το 1845 μέχρι και το 1903. Από το 1951 εμφανίζεται και ο άλλος γνωστός τίτλος: «Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης». Πέρα από το χαρακτήρα και το στόχο της Σχολής, οι ονομασίες αυτές δείχνουν και τον τόπο όπου βρίσκεται.
Η τοποθεσία όπου είναι εγκατεστημένη η Σχολή καλείται λόφος της Ελπίδος, και στα τούρκικα Ümit Tepesi ή Papaz Dagi:ο λόφος των Παπάδων, με υψόμετρο 85 μέτρα, στο νησί της Χάλκης, ενός από τα Πριγκηπόννησα. Ατμοπλοϊκώς απέχει από την Κωνσταντινούπολη περίπου μία ώρα. Η ονομασία στα τούρκικα είναι HEYBELI ADA (από το Heybe:δισσάκι), νησί Δισακκοειδές ή Ταγαρονήσι, από τις κοιλάδες και τους λόφους που σχηματίζουν είδος δισακκίου.
Το περιβάλλον είναι σαγηνευτικό. Ο επισκέπτης αισθάνεται ότι βρίσκεται στο μεταίχμιο ουρανού και γης. Το βλέμμα άνετα μπορεί να περιπλανηθεί σε όλες τις πλευρές της θάλασσας. Από την παραλία της Θράκης μέχρι το αρχαίο Βυζάντιο, τη Χαλκηδόνα, τη Βιθυνία και τα άλλα Πριγκηπόννησα.
Σ’ αυτό το λόφο βρίσκεται μαζί με την Μονή της Αγίας Τριάδας, η οποία συναντάται και με τις ονομασίες: Μονή των Δεσποτών, Μονή της (του) Χαλκίτου, Σιών, Νέα Σιών, του Εσόπτρου, του Κατόπτρου, Περίβλεπτος και Στούδιον Σοφίας και Μαθημάτων.
Κατά πάσα πιθανότητα στη Μονή παρέμεινε για δύο χρόνια (809-811 μ.Χ.) ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.
Κατά το έτος 1603 η βασίλισσα Αικατερίνη η Κομνηνή, ως μοναχή Ξένη, αφιερώνει στη Μονή χειρόγραφο Ευαγγέλιο, όπου την ονομάζει Μονή της Αγίας Τριάδος Χάλκης.
Η Μονή ανακαινίσθηκε σε διάφορες περιόδους τρεις φορές. Τέταρτος κτήτορας και ανακαινιστής της Μονής είναι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Δ΄. Η Μονή είχε καταστραφεί από φωτιά το 1821. Τον Σεπτέμβριο του 1842 ανέλαβε ο Πατριάρχης Γερμανός να ανακαίνιση την κατεστραμμένη Μονή. Με κυβερνητική άδεια που εξασφάλισε, αποκατέστησε τις ζημιές που είχαν προκληθεί από την πυρκαγιά αλλά και από σεισμό, εξαιτίας του οποίου ο ναός ήταν ετοιμόρροπος. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1844, ο ίδιος ο Πατριάρχης με συλλειτουργούς τους Μητροπολίτες του Θρόνου τέλεσε τα εγκαίνια του ναού.
Στους ανακαινισμένους χώρους ο Πατριάρχης Γερμανός ίδρυσε το 1844, την Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
Λίγες ημέρες μετά τα εγκαίνια της Μονής, την 1η Οκτωβρίου 1844 έγιναν τα εγκαίνια της Θεολογικής Σχολής, από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο και στις 8 του ίδιου μήνα άρχισαν κανονικά τα μαθήματα.
Για ενάμιση αιώνα περίπου η Σχολή έζησε περιόδους γαλήνης αλλά και μεγάλων κοινωνικών αναστατώσεων, τοπικών και παγκοσμίων πολέμων.
Το 1971 το Υπουργείο Παιδείας της Τουρκίας έκρινε αντισυνταγματική την λειτουργία της Σχολής και την έκλεισε.
Αργότερα το 1984, σταμάτησε τη λειτουργία του και το Λυκειακό τμήμα της Σχολής.
Ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, στον ενθρονιστήριο λόγο του, στις 2 Νοεμβρίου 1991, προγραμματικά ως πρώτο μέλημα της πατριαρχίας του έθεσε την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Η Θεολογική Σχολή Χάλκης ανήκει στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο έχει, όπως είναι γνωστό, την δική του γεωγραφική περιοχή και κατέχει το πρωτείον τιμής μεταξύ των άλλων ορθοδόξων Εκκλησιών.
Η Σχολή ιδρύθηκε για να εξυπηρετήσει άμεσες ανάγκες της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και της Ορθοδοξίας γενικότερα.
Πολλοί είναι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες, αλλά και άλλες μεγάλες προσωπικότητες που αποφοίτησαν από τη Σχολή αυτή.
Μεταξύ αυτών των προσωπικοτήτων συγκαταλέγεται και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.
Ευχόμαστε, με την ευκαιρία του εορτασμού του Εφόρου της Μονής και ης Ιεράς Θεολογικής Σχολής, Ιερού Φωτίου, σύντομα να κληθεί ο Παναγιότατος, για να τελέσει τα εγκαίνια της επαναλειτουργίας της Σχολής.
You might also like:

ΙΕΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΧΑΛΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΧΑΛΚΗΣ

Ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης βρίσκεται σὲ λόφο, ποὺ ὀνομάζεται λόφος τῆς Ἐλπίδας, στὴ νῆσο Χάλκη, μία ἀπὸ τὰ Πριγκηπόννησα. Ἀπέχει μία περίπου ὥρα μὲ πλοῖο ἀπὸ τὴν ἀκτὴ τῆς Πόλης. Στὸν τόπο τῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Σχολῆς βρίσκεται ἡ Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ ἱδρύθηκε κατὰ τὴν περίοδο τῶν βυζαντινῶν χρόνων, χωρὶς νὰ ἔχουμε πληροφορίες γιὰ τὸν ἀκριβῆ χρόνο. Ἀνίδρυση καὶ ἀνασύσταση τῆς Μονῆς συνδέεται μὲ τοὺς Οἰκουμενικοὺς Πατριάρχες Μέγα Φώτιο, Μητροφάνη Γ´ καὶ Γερμανὸ Δ´. Ὁ τελευταῖος, ὁ Γερμανὸς Δ´ (1842-1845) ἐπισκέφθηκε τὴ Μονὴ τὸ 1842, εἶδε κατεστραμμένες καὶ ἐρειπωμένες τὶς ἐγκαταστάσεις της καὶ ἀφοῦ ἔλαβε τὴ σχετικὴ ἄδεια ἀπὸ τὶς τουρκικὲς ἀρχὲς προχώρησε σὲ ἀνίδρυση καὶ ἀνοικοδόμησή της. Τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1844 μὲ εἰδικὴ τελετὴ ἐπανήρχισε ἡ λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ ταυτόχρονα ἔγινε ἡ ἔναρξη τῆς λειτουργίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς.
Τὸ κτίριο, στὸ ὁποῖο στεγάστηκε ἀρχικὰ ἡ Μονὴ ἦταν ξύλινο. Περιλάμβανε χώρους γιὰ τὴ στέγαση τῶν καθηγητῶν καὶ τῶν σπουδαστῶν, αἴθουσες διδασκαλίας, νοσοκομεῖο, διευθυντήριο καὶ τὸ πατριαρχικὸ διαμέρισμα. Σὲ παρακείμενη λιθόκτιστη διώροφη οἰκοδομὴ στεγάστηκε ἡ βιβλιοθήκη τοῦ ἱδρύματος. Ὁ σεισμὸς ὅμως τῆς 28ης Ἰουνίου 1894 μετέτρεψε σὲ ἐρείπια τὶς ἐγκαταστάσεις, ἐκτὸς τοῦ ναοῦ, καὶ ἀνέστειλε τὴ λειτουργία του.
Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ Χάλκης
Ἡ σημερινὴ μορφὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ὀφείλεται στὴν προσφορὰ τοῦ μεγάλου εὐεργέτη Παύλου Σκυλίτση Στεφάνοβικ ποὺ ἀνέθεσε στὸν ἀρχιτέκτονα Περικλῆ Φωτιάδη τὴν οἰκοδόμηση τῶν νέων ἐγκαταστάσεων σὲ σχῆμα Π. Τὸ συγκρότημα τῆς Σχολῆς ἀποτελεῖται ἀπὸ ὑπόγειο, ἰσόγειο καὶ δύο ὀρόφους. Τὰ ἐγκαίνια ἔγιναν τὴν 6ην Ὀκτωβρίου 1896 καὶ συνεχίστηκε ἡ λειτουργία τῆς Σχολῆς. Κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ ’50 ἄρχισαν καὶ προοδευτικὰ ὁλοκληρώθηκαν ἀρκετὲς ἐσωτερικὲς μεταρρυθμίσεις τοῦ οἰκοδομικοῦ συγκροτήματος μὲ στόχο τὴν ἰκανοποίηση τῶν νέων ἀναγκῶν καὶ ἀπαιτήσεων. Ὁλοκληρώθηκαν σύγχρονοι ἐγκαταστάσεις λουτρῶν, ἐσωτερικῆς θερμάνσεως, μαγειρείων, ψυκτικοῦ θαλάμου, ἐνῷ ἔγινε πλήρης ἐπισκευὴ τῆς ὀροφῆς καὶ ἐπαναδιοργάνωση τοῦ νοσοκομείου καὶ τοῦ διευθυντηρίου. Στὴν περίοδο αὐτὴ ἔγιναν καὶ οἱ ἐργασίες ἐπιδιορθώσεως τοῦ μοναστηριακοῦ ναοῦ. Οἱ κτιριακὲς ἐγκαταστάσεις περιβάλλονται ἀπὸ κήπους, τὴν αἰσθητικὴ σχεδίαση καὶ τὴν δημιουργία τῶν ὁποίων ἐπιμελήθηκε ὁ Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων Δωρόθεος. Πίσω ἀπὸ τὸ ἱερὸ βῆμα τοῦ ναοῦ τῆς Μονῆς καὶ σὲ ἰδιαίτερο χῶρο ἐκτὸς τοῦ κήπου ὑπάρχουν τάφοι Πατριαρχῶν, Μητροπολιτῶν καὶ Καθηγητῶν τῆς Σχολῆς.
Ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος
στοὺς κήπους τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης.
Ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴς τῆς Χάλκης ἱδρύθηκε γιὰ νὰ καλύψῃ τὶς ἐκπαιδευτικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας γενικότερα. Τὴν ἵδρυσή της ἐπέβαλαν καὶ εἰδικότερα αἴτια, ὅπως ἡ εὐρύτερη ἀναγέννηση τῶν γραμμάτων κατὰ τὸν 19ον αἰώνα, ἡ ἀνάγκη τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ θεολογικῆς καταρτίσεως τοῦ ὀρθόδοξου κλήρου, ἡ τακτικὴ καὶ συστηματικὴ καλλιέργεια τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης, ἡ ἀντιμετώπιση σὲ ἰδεολογικὸ ἐπίπεδο καὶ μὲ αὐστηρὰ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα καινοφανῶν δυτικῶν ἰδεολογιῶν, ὅπως τοῦ ὑλισμοῦ καὶ κοινωνικό-φιλοσοφικῶν συστημάτων μὲ ἀντιχριστιανικὲς θέσεις, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προσηλυτισμοῦ ποὺ ἄρχισαν νὰ ἀσκοῦν σὲ βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας οἱ δυτικὲς χριστιανικὲς ὁμολογίες.
Ἡ ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της (1844) μέχρι σήμερα περιλαμβάνει πέντε περιόδους: τὴν Α´, ἀπὸ τὸ 1844 μέχρι τὸ 1919. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν ἡ Σχολὴ εἶχε ἑπτὰ τάξεις, τέσσερις γυμνασιακὲς καὶ τρεῖς θεολογικές, μὲ κάποιες περιοδικὲς ἐξαιρέσεις, τὴν Β´, ἀπὸ τὸ 1919 μέχρι τὸ 1923, ὅταν καταργήθηκε τὸ γυμνασιακὸ τμῆμα καὶ ἡ Σχολὴ λειτούργησε ὡς Ἀκαδημία μὲ πέντε τάξεις, τὴν Γ´, ἀπὸ τὸ 1923 μέχρι τὸ 1951, ὅταν ἐπανῆλθε στὸ παλαιὸ ἑπτατάξιο σχῆμα της, τὴν Δ´, ἀπὸ τὸ 1951 μέχρι τὸ 1971, ποὺ ἡ Σχολὴ λειτουργοῦσε μὲ ἑπτὰ τάξεις, τὶς τρεῖς γυμνασιακὲς καὶ τὶς τέσσερις θεολογικές. Τὸ 1971 ἡ Σχολὴ ἔκλεισε, μὲ νόμο τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως ποὺ ἀπαγόρευσε τὴ λειτουργία ἰδιωτικῶν ἀνωτάτων ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων. Τέλος, ἀπὸ τὸ 1971 παρὰ τὶς κατὰ καιροὺς ὑποσχέσεις τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν ἡ Σχολὴ τῆς Χάλκης δὲν λειτουργεῖ. Στὶς ἐγκαταστάσεις της προσέρχονται προσκηνυματικὰ οἱ ὀρθόδοξοι καὶ οἱ φίλοι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῷ πρόσφατα μὲ πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου Βαρθολομαίου διοργανώνονται διεθνῆ Οἰκολογικὰ Συμπόσια καὶ Συνέδρια μὲ ἐκλεκτὲς ξένες συμμετοχές.
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος
μεταξὺ τῶν συνέδρων σὲ πρόσφατο Οἰκολογικὸ Συμπόσιο
ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς ἐγκαταστάσεις τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης
Ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης λειτούργησε βάσει Ἐκπαιδευτικῶν Κανονισμῶν, ποὺ ἐκδόθηκαν κατὰ τὰ ἔτη 1845, 1853, 1857, 1867, 1874, 1898, 1903 καὶ 1951. Ὁ Κανονισμὸς τοῦ 1903 ἐφαρμόζετο συνεχῶς ἀπὸ τὸ 1923 καὶ ἑξῆς μὲ τροποποιήσεις σύμφωνα πρὸς τὸν περὶ Μειονοτικῶν Σχολῶν καὶ τῆς Μέσης Παιδεύσεως Κανονισμὸ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας. Τέλος ὁ Κανονισμὸς τοῦ 1951 εἶναι ὁ πρῶτος ποὺ ἐπικυρώθηκε ἀπὸ τὴν τουρκικὴ πολιτεία. Βέβαια γιὰ θέματα ἐσωτερικῆς ζωῆς, σχέσεων, πειθαρχίας καὶ ἐφαρμογῆς τοῦ προγράμματος ὑπάρχουν καὶ οἱ εἰδικοὶ ἐσωτερικοὶ κανονισμοί.
Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης εἶναι ἱδρυμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἔχει ὡς ἄμεσον προστάτη, ρυθμιστὴ καὶ πνευματικὴ κορυφὴ τὸν ἑκάστοτε Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τὴν περὶ αὐτὸν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Εἰδικότερα μὲ τὰ ἀναφερόμενα στὴν Σχολὴ ζητήματα ἀσχολεῖται ἰδιαίτερη ἐπιτροπὴ ἀρχιερέων, ποὺ ὀνομάζεται «Ἐφορία τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης». Ἡ «Ἐφορία» διαθέτει ἰδιαίτερο γραφεῖο στὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἀναφέρεται κανονικῶς στὴν Ἱερὰ Σύνοδο. Τὴν «Ἐφορία» ἀπασχολοῦν ἡ κατάρτιση τοῦ προϋπολογισμοῦ, ὁ διορισμὸς τοῦ διδάσκοντος προσωπικοῦ, ἡ πρόσληψη τῶν σπουδαστῶν καὶ ἡ γενικότερη ἐποπτεία τῆς Σχολῆς.
Τὴν ἐσωτερικὴ διεύθυνση τῆς Σχολῆς ἀσκεῖ ὁ διευθυντής της, ποὺ ὀνομάζεται «σχολάρχης». «Σχολάρχης» μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ ἀρχιμανδρίτης ἢ συνήθως ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης. Αὐτὸς εἶναι ὁ πρόεδρος τοῦ καθηγητικοῦ συλλόγου καὶ θεωρεῖται ἡγούμενος τῆς μοναστικῆς κοινοβιακῆς ἀδελφότητας, ποὺ ἀπαρτίζουν κατὰ ἰδιότυπον τρόπο ὡς ἀδελφοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς οἱ σπουδαστές της. Συνεργάτες στὸ ἔργο του ὁ σχολάρχης ἔχει τοὺς καθηγητές, τὸν γραμματέα, τὸν ἐπιστάτη ἢ ἐπιμελητὴ τῶν σπουδαστῶν, τὸν βιβλιοφύλακα, τὸν γραμματέα τῆς διευθύνσεως καὶ τὸν οἰκονόμο. Σχολάρχης συνήθως διορίζεται ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄγαμους κληρικοὺς μέλος τοῦ καθηγητικοῦ συλλόγου. Σχολάρχες, ποὺ διεύθυναν κατὰ τὸν 19ον αἰώνα γιὰ σειρὰν ἐτῶν τὴν Σχολή, ὑπῆρξαν: ὁ Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Κωνσταντῖνος Τυπάλδος (1844-1864) καὶ ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γερμανὸς Γρηγορᾶς (1868-69, 1977-97). Κατὰ δὲ τὸν 20ον αἰῶνα σχολάρχες ὑπῆρξαν ὁ Μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς Στρηνόπουλος (1907-1922), ὁ Μητροπολίτης Ἰωακεὶμ Πελεκάνος (1924-1931, ὁ Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Αἰμιλιανὸς (1932-1942), ὁ Μητροπολίτης Νεοκαισαρείας Χρυσόστομος Κορωναῖος (1942-1950), ὁ Μητροπολίτης Ἰκονίου Ἰάκωβος Στεφανίδης (1951-1955) καὶ τέλος ὁ Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος Ῥεπανέλλης (1955-1991)
Καθηγητὲς τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ὑπῆρξαν συνήθως ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς ποὺ συνέχισαν σπουδὲς εἰδικεύσεως σὲ ὀρθόδοξες ἢ ξένες πανεπιστημιακὲς σχολές. Οἱ καθηγητὲς ἐκτὸς ἀπὸ τὸ διδακτικό τους ἔργο εἶναι καὶ μέλη διαφόρων συνοδικῶν ἐπιτροπῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Μετέχουν ὡς ἀντιπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Σχολῆς σὲ διάφορα διορθόδοξα καὶ διαχριστιανικὰ ἐπιστημονικὰ συνέδρια καὶ καλούμενοι δίνουν διαλέξεις ἢ κάμνουν ὁμιλίες καὶ μαθήματα σὲ ξένα πανεπιστήμια. Καθηγητὲς τῆς Σχολῆς ὑπῆρξαν μ. ἄ., οἱ Φ. Βαφείδης, Β. Ἀντωνιάδης, Χρ. Ἀνδροῦτσος, Β. Στεφανίδης, Ἰ. Εὐστρατίου, Π. Κομνηνός, Μητρ. Σταυρουπόλεως Μάξιμος, Ἰω. Παναγιωτίδης, Μητρ. Ἐφέσου Χρ. Κωνσταντινίδης, οἰκ. Γ. Ἀναστασιάδης. Ἐμμ. Φωτιάδης Β. Ἀναγνωστόπουλος, Κ. Καλλίνικος, Β. Σταυρίδης, Ὰρ. Πασαδαῖος, Μητρ. Δέρκων Κ. Χαρισιάδης, Μητρ. Ἠλιουπόλεως καὶ Θείρων Ἄθ. Παππᾶς καὶ Ε. Φουντόπουλος.
Κατὰ τὸν ἐσωτερικὸ κανονισμὸ ἡ Σχολὴ ἔναντι τῶν σπουδαστῶν της διατηρεῖ διορθόδοξη μορφὴ μὲ σαφῶς οἰκουμενικὸ χαρακτῆρα. Ἐπειδὴ λειτουργεῖ ὡς μοναστικὴ ἀδελφότητα, προσλαμβάνει ὡς σπουδαστές της μόνον ἄνδρες, λαϊκούς, κληρικοὺς ἢ μοναχοὺς καὶ τελευταία γιὰ μικρὸ διάστημα καὶ ὡς ἀκροατὲς ἐγγάμους. Οἱ σπουδαστὲς φοροῦν μέσα στοὺς χώρους τῆς Σχολῆς ὁμοιόμορφο κοντόρασο μαύρου χρώματος. Ἔχουν περιορισμένες ἐξόδους σὲ ὁρισμένες ἡμέρες καὶ ἂν χρειαστεῖ, γιὰ εἰδικοὺς λόγους περισσότερος χρόνος, ἡ σχολαρχεία χορηγεῖ εἰδικὴ ἄδεια. Ἡ φοίτηση στὴν Σχολὴ εἶναι συνεχῆς καὶ παρέχεται δωρεάν. Σὲ περίπτωση, κατὰ τὴν ὁποία οἱ σπουδαστὲς μὲ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν σπουδῶν τους δὲν χειροτονηθοῦν, ὀφείλουν νὰ καταθέσουν στὴν Σχολὴ χρηματικὴ ἀποζημίωση ἔναντι τῶν ἐξόδων σπουδῶν καὶ διατροφῆς τους. Οἱ σπουδαστὲς εἶτε κατὰ τὴ διάρκεια τῶν σπουδῶν εἶτε μετὰ τὴν ἀποφοίτησή τους καὶ ἐφόσον ἔχουν τὴν κατάλληλη ἡλικία καὶ τὰ ἀπαιτούμενα κανονικὰ προσόντα εἰσέρχονται στὶς τάξεις τοῦ Κλήρου. Τὸ ποσοστὸ τῶν χειροτονουμένων ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς εἶναι ἀρκετὰ ὑψηλὸ καὶ ἐγγίζει τὸ 80%. Κέντρο τῆς ζωῆς τῶν σπουδαστῶν ἀποτελεῖ ἡ ὀρθόδοξη λατρεία καὶ ἡ συμμετοχὴ στὶς λατρευτικὲς συνάξεις τοῦ ναοῦ. Σημαντικὴ βαρύτητα δίδεται στὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς καὶ οἱ ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς διακρίνονται γιὰ τὴν κατάρτισή τους στὸ βυζαντινὸ μέλος.
Τὸ πρόγραμμα τῶν μαθημάτων τοῦ Γυμνασιακοῦ Τμήματος εἶναι παρόμοιο μὲ ἐκεῖνο τῶν κλασικῶν λυκείων, ἐνῷ τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος ἀνάλογο ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων Θεολογικῶν Σχολῶν ποὺ λειτουργοῦν εἶτε στὴν Ἑλλάδα εἶτε σὲ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες. Τὰ μαθήματα συνήθως ἐκτείνονται σὲ παραδόσεις ἐτήσιας διάρκειας ποὺ τέμνεται ἰσομερῶς σὲ δύο ἑξάμηνα. Οἱ ἐξετάσεις γίνονται στὸ τέλος κάθε ἑξαμήνου, ἐνῷ ἐνδιάμεσα πραγματοποιοῦνται δοκιμασίες προόδου. Στὸ τέλος τοῦ Δ´ ἔτους σπουδῶν οἱ σπουδαστὲς ὑποβάλλουν ἐναίσιμη πτυχιακὴ διατριβὴ καὶ μετὰ τὴν ἐπιτυχὴ κρίση τους στὸ περιεχόμενό της δίδουν τὶς πτυχιακὲς ἐξετάσεις. Οἱ ἀπόφοιτοι λαμβάνουν τὸν τίτλο τοῦ «διδασκάλου τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Θεολογίας» σὲ ἰδιαίτερη τελετὴ τὴν Α´ Κυριακὴ τοῦ Ἰουλίου κάθε ἔτους, κατὰ τὴ διάρκεια εἰδικῆς ἐκκλησιαστικῆς τελετῆς ποὺ προεξάρχει ὁ Πατριάρχης καὶ περιβάλλεται ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Σχολῆς.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν τεσσάρων θεολογικῶν ἐτῶν διδάσκονται τὰ ἑξῆς μαθήματα: Εἰσαγωγὴ στὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, Ἐξηγητικὴ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, Ἱερὰ Ἐρμηνευτική, Ἱερὰ Κριτική, Ἑβραϊκὴ Ἀρχαιολογία, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, Ἱστορία τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, Πατρολογία, Χριστιανικὴ Ἀρχαιολογία καὶ Χριστιανικὴ Ἀρχιτεκτονική, Δογματική, Συμβολική, Ἀπολογητική, Ἱστορία Δογμάτων, Χριστιανικὴ Ἠθική, Ἐκκλησιαστικὸ Δίκαιο, Λειτουργική, Κατηχητική, Ποιμαντική, Ὁμιλητική, Ἐγκυκλοπαιδεία τῆς Θεολογίας, Φιλοσοφικὴ Ἠθική, Ἱστορία τῆς Φιλοσοφίας, Ἱστορία τῶν Θρησκευμάτων, Βυζαντινὴ Μουσικὴ καὶ Ὑγιεινή. Γιὰ τοὺς σπουδαστὲς ποὺ εἶναι τοῦρκοι ὑπήκοοι διδάσκεται τὸ δίωρο καθ᾽ ἑβδομάδα μάθημα τῆς Τουρκικῆς Φιλολογίας.
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος
μὲ τὸν Μάκ. Πατριάρχη Ἀντιοχείας κ. Ἰγνάτιο
στὸν κῆπο τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης.
Ἡ βιβλιοθήκη τῆς Σχολῆς, ποὺ θεωρεῖται μία ἀπὸ τὶς πιὸ πλούσιες στὸν κόσμο σὲ παλαιότυπα καὶ σπάνια βιβλία, ἔχει τὴν ἀρχή της στοὺς βυζαντινοὺς χρόνους, ἀφοῦ πολλὰ ἀπὸ τὰ χειρόγραφά της προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Θεόδωρου Στουδίτη, τοῦ ἱεροῦ Φωτίου καὶ τῆς Αἰκατερίνης τῆς Κομνηνῆς. Κύριος διοργανωτὴς καὶ θεμελιωτὴς τῆς βιβλιοθήκης, πρὶν ἀκόμη ὑπάρξει ἡ Σχολή, ὑπῆρξε ὁ πατριάρχης Μητροφάνης Γ´ (1565-1572 καὶ 1579-1580). Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μεταξὺ ἄλλων δώρισε καὶ 300 σπάνια χειρόγραφα, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα σῴζονται σήμερα στὴν Αἴθουσα Χειρογράφων τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης. Ἡ βιβλιοθήκη πλουτίστηκε μὲ διάφορες ἐκδόσεις ἀπὸ δωρεὲς καὶ σημαντικὲς ἀγορές. Κύριος δωρητὴς τῆς ὑπῆρξε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, στὸ ὁποῖο ἀνήκει αὐτὴ ὡς ἡ δευτέρα Πατριαρχικὴ Βιβλιοθήκη, μετὰ ἀπὸ ἐκείνην ποὺ ὑπάρχει αὐτοτελῶς στὸ Φανάρι. Πρὶν ἀπὸ τὴν λειτουργία τῆς Σχολῆς ἡ βιβλιοθήκη τῆς Μονῆς ἦταν πιθανῶς ἐγκατεστημένη σὲ ἰδιαίτερο χῶρο τοῦ Πατριαρχείου. Μετὰ τὴν ἵδρυση τῆς Σχολῆς ὁ πατριάρχης Γερμανὸς Δ´ κατὰ τὴν δεύτερή του πατριαρχεία (1852-53) καὶ μὲ προσωπικὲς δαπάνες κατασκεύασε διώροφο λιθόκτιστο κτίριο βιβλιοθήκης ποὺ χρησιμοποιήθηκε μέχρι τὸ σεισμὸ τοῦ 1894. Ἀπὸ τὸ 1986 μέχρι τὸ 1927 τὰ βιβλία ἦσαν τοποθετημένα στὴν μεγάλη αἴθουσα τῆς νοτιοδυτικῆς πλευρᾶς τοῦ ἄνω πατώματος τῆς Σχολῆς. Ἀπὸ τὸ 1927 καὶ μετὰ βρίσκονται στὴ σημερινή τους θέση στὸ ὑπόγειο τῆς βόρειας πλευρᾶς τῆς Σχολῆς. Τμῆμα ὁλόκληρο πρόσφατα μὲ δαπάνη του Κ. Παμούκογλου διασκευάστηκε κατάλληλα ὡς αἴθουσα περιοδικῶν, ἀναγνωστήριο καὶ γραφεῖο τοῦ ὑπευθύνου τῆς λειτουργίας της. Δωρητὲς καὶ εὐεργέτες ὑπῆρξαν, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς προαναφερθέντες, κυρίως οἱ ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς, πατριάρχες, ἱεράρχες, καὶ ἄλλοι κληρικοί, καθηγητές της, διάφοροι ὁμογενεῖς φιλάνθρωποι, ἀδελφὲς Ἐκκλησίες, φίλες χριστιανικὲς Ἐκκλησίες, ἐκκλησιαστικὰ ἱδρύματα καὶ μεμονωμένα ἄτομα. Ἡ βιβλιοθήκη λειτουργεῖ ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Βιβλιοθηκῶν καὶ ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψη τριῶν καθηγητῶν τῆς Σχολῆς, μὲ διευθυντή της τὸν ἑκάστοτε βιβλιοφύλακα. Ἐκτὸς τῆς Μεγάλης αὐτῆς Βιβλιοθήκης ὑπάρχει καὶ ἄλλη, ἡ Μαθητικὴ Βιβλιοθήκη, ποὺ ἱδρύθηκε, συντηρεῖται καὶ διευθύνεται ἀπὸ τὸ 1923 ἀπὸ τοὺς σπουδαστὲς τῆς Σχολῆς, ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τοῦ Σχολάρχη.
Θὰ πρέπει νὰ σημειωθοῦν ἐπίσης καὶ ὀλίγα γιὰ τὴ σημασία καὶ τοὺς σκοποὺς ποὺ ὑπηρετεῖ ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης. Ἡ Σχολή, ὡς γνωστό, λειτουργεῖ μὲ τὴ μορφὴ μοναστικῆς ἀδελφότητας σὲ τόπο γαλήνης καὶ ἡσυχίας, σὲ πατριαρχικὴ Μονὴ καὶ μακριὰ ἀπὸ τὸν θόρυβο τῆς πόλεως. Ζεῖ ὅμως μιὰ ἔντονη ἀκαδημαϊκὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ κατὰ τὰ πρότυπα τῶν ἀρχαίων ἐκκλησιαστικῶν καὶ θεολογικῶν Σχολῶν τῆς Ἀλεξάνδρειας, τῆς Ἀντιόχειας καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Στὴ Σχολὴ προετοιμάζονται οἱ τρόφιμοί της καὶ καταρτίζονται στὴ θεολογικὴ ἐπιστήμη καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη. Ἡ Σχολὴ ὑπηρετεῖ καὶ καλύπτει τὶς ἐπιστημονικὲς καὶ ἱερατικὲς ἀνάγκες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ὁ σημερινὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ τὸ σύνολο τῶν συνοδικῶν ἀρχιερέων, πλῆθος διαπρεπῶν ἱεραρχῶν στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικὸ καθὼς καὶ σεβαστὸς ἀριθμὸς πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν εἶναι ἀπόφοιτοι ἢ προέρχονται ἀπὸ τὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης.
Ὁ σημερινὸς Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονής
Αγιας Τριάδος Χάλκης, Μητροπολίτης Μοσχονησίων κ. Ἀπόστολος κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας.
Μεγάλες στιγμὲς ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων τῆς Σχολῆς συνδέονται μὲ τὴν ἵδρυσή της (1844), τὴν ἐπανίδρυση τῶν κτιριακῶν τῆς ἐγκαταστάσεων (1896), τὴν ἔναρξη τῆς λειτουργίας τῆς Γ´ περιόδου (1923), τὴ συμπλήρωση ἐκατονταετίας ἀπὸ τὴν σύστασή της (1944), τὴν ἐπέτειο τῶν 1500 χρόνων ἀπὸ τὴν Δ᾽ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Χαλκηδόνα (1951), τὴν ἐκατονταετηρίδα ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ ἱδρυτοῦ της πατριάρχου Γερμανοῦ Δ´ (1953), τὴν τριακονταετηρίδα τῆς καθηγεσίας του Ἰω. Παναγιωτίδου (1955), τὴν ἔναρξη τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς χιλιετηρίδας τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1953) καὶ τὴν ἐκατονπεντηκονταετιρίδα ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς Σχολῆς (1994). Ἡ τελευταία ἑορταστικὴ ἐκδήλωση πραγματοποιήθηκε μετὰ ἀπὸ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ ἀπόφαση ἀπὸ 28ης μέχρι 31ης Αὐγούστου 1994, παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ τῶν περισσοτέρων ἐπισκόπων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, μὲ συμμετοχὴ ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν καὶ μεγάλου ἀριθμοῦ ἀποφοίτων τῆς Τροφοῦ Σχολῆς ποὺ διακονοῦν τὴν στρατευόμενη Ἐκκλησία ἀνὰ τὴν ὑφήλιο. Παρέστησαν ἐπίσης ἐκπρόσωπος τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν καὶ οἱ Κοσμήτορες τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν Ἀθηνῶν, Θεσσαλονίκης καὶ Ἁγίου Σεργίου Παρισίων. Οἱ ἐκδηλώσεις ἄρχισαν τὴν Κυριακὴ 28 Αὐγούστου μὲ πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία στὸ Ναὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης, κατὰ τὴν ὁποία χοροστάτησε ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότητα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος. Ἀργότερα στὴν μεγάλη αἴθουσα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Ἰωακείμ, Πρόεδρος τῆς Ἐφορείας τῆς Μονῆς ἀπηύθυνε πρὸς ὅλους τοὺς προσελθόντας τὸ «ὡς εὖ παρέστητε». Ἀκολούθως ὁ Πατριάρχης ἐξεφώνησε τὴν χαιρετιστήρια ὁμιλία του. Ἀνταπάντησε ὁ ἐκ τῶν ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς Μάκ. Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Παρθένιος. Τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας διαδέχθηκε στὸ βῆμα ὁ Μάκ. Πατριάρχης Ῥουμανίας κ. Θεόκτιστος, ποὺ διερμήνευσε τὰ προσωπικὰ αἰσθήματα καθὼς καὶ τὰ αἰσθήματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας. Τέλος, ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Βερεγκίας κ. Εὐγένιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥωσίας μετέφερε τὸν χαιρετισμὸ τοῦ Μάκ. Πατριάρχου Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ. Ἀλεξίου.
Ὁ Σταυρὸς στὴν κορυφὴ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης,
σύμβολο μαρτυρίου, θυσιῶν, μαρτυρίας, ἀγάπης καὶ ἐλπίδας
Τὸ πρόγραμμα τῶν ἐκδηλώσεων συνεχίστηκε μὲ συναυλία τῆς χορωδίας τοῦ «Βυζαντινοῦ Χοροῦ τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Μοσχάτου», κατανυκτικὸς ἑσπερινός, Θεία Λειτουργία, τρισάγιο στοὺς τάφους τῶν ἀοιδήμων καὶ ἀειμνήστων Πατριαρχῶν, Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, Ἀρχιερέων, Σχολαρχῶν, Καθηγητῶν, Ἐπιμελητῶν καὶ σπουδαστῶν τῆς Σχολῆς, ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Ἐφέσου κ. Χρυσοστόμου, χαιρετισμὸ τοῦ Γέν. Γραμματέως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Δρ. Konrad Raiser, χαιρετισμὸ τοῦ Γέν. Γραμματέως τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν κ. Jean Fischer, παρουσίαση ἀπὸ τὸν Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸ τῆς ἐπιστολῆς ποὺ συνέταξαν οἱ παρόντες ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς πρὸς τὴν Ἐξοχ. Πρωθυπουργὸ τῆς Τουρκίας κ. Tansu Ciller μὲ αἴτημα τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Σχολῆς, ἐπισκέψεις στὸν Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ καὶ τῶν μνημείων τῆς Πόλεως.
Τὸ ἀπόγευμα τῆς 31ης Αὐγούστου τελέστηκε στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ Ἑσπερινὸς τῆς Νέας Ἰνδικτιῶνος καὶ τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου. Μετὰ τὸ πέρας τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας, ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος ὑπεδέχθη τοὺς παρευρισκομένους στὴν Αἴθουσα τοῦ Θρόνου, διένειμε τὰ ἀναμνηστικὰ τοῦ ἑορτασμοῦ καὶ εὐχήθηκε σὲ ὅλους «καλὸν κατευόδιον».

Ενας γάμος στην Τουρκία…


Ενας γάμος στην Τουρκία…

Η  Κατερίνα Αντωνίου είναι μία καλή φίλη από το Facebook, που ζει στην Αρτα. Εχει ιδιαίτερες σχέσεις με τη γείτονα χώρα (έρως γαρ…) και βρέθηκε εκεί πρόσφατα, σε έναν γάμο. Βέβαια, η ανάρτηση δεν αφορά στην Πόλη, αλλά κάθε ιστορία που μας κάνει να κατανοούμε τις συνήθειες των γειτόνων μας, που ζουν σήμερα στις παλιές πατρίδες μας,  είναι ευπρόσδεκτη (η ίδια διαδικασία εξάλλου θα λαμβάνει χώρα και σε έναν γάμο της  Πόλης!). Δυστυχώς, η κάμερα της Κατερίνας  μπλοκάρισε και δεν έχει φωτογραφικό υλικό (από αυτόν τον γάμο), αλλά η περιγραφή της είναι γλαφυρότατη:
Η φωτογραφία είναι της Κατερίνας, αλλά από άλλο γάμο...
Update: ο -πλήρως εξοπλισμένος με φωτογραφικό υλικό- Γιώργος, ο φίλος εξ Αθηνών, μας διέθεσε τις δικές του φωτογραφίες από έναν παρόμοιο γάμο στο Ταρλάμπασι, τις οποίες και παραθέτω στο τέλος της ανάρτησης!
Η υπερβολική επιτήδευση των τούρκων: δίσκοι με ... κολλημένες πάνω τους τις θήκες για τις βέρες!
Μετά από αρκετές επισκέψεις μου στην Τουρκία, και ειδικά στην Σμύρνη και στην γύρω περιοχή (Δικελί, Αϊβαλί), βρέθηκα να είμαι προσκεκλημένη σε τουρκικό γάμο. Περιττό να πω ότι είχα τεράστια περιέργεια για το δρώμενα του γάμου εκεί, καθώς και για το αν είχαμε κοινά έθιμα. Αρχικά γνώριζα ότι στην Τουρκία δε γίνονται θρησκευτικοί γάμοι (μία σημαντική διαφορά με την Ελλάδα, όπου προτιμούμε τον θρησκευτικό γάμο). Φυσικά δεν τίθεται θέμα προτίμησης για τους Τούρκους ή θέμα επιλογής, απλά δεν αναγνωρίζεται ο θρησκευτικός γάμος. Οπότε, προσαρμοσμένοι στα δεδομένα τους, κάνουν μια ωραιότατη μίξη των παραδόσεων τους με τον πολιτικό γάμο.
Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΧΕΝΑΣ:
Βράδυ Παρασκευής, μια μέρα πριν τον γάμο, βρέθηκα στο χωριό της νύφης (χωριό, λένε, αλλά για εμάς πόλη, μιας και είναι μια πόλη των 240.000 κατοίκων αν δεν κάνω λάθος:Balikesir). Θα γινόταν το έθιμο της xένας. Πήγαμε σε ένα κέντρο δεξιώσεων, πρώτη εικόνα: η διακόσμηση του κέντρου άκρως δυτική με στοιχεία υπερβολής στον στολισμό. Μια υπερβολή που κυριαρχεί στον τούρκικο γάμο, από το νυφικό ως τον στολισμό του αυτοκινήτου αλλά και στην παρουσίαση των δώρων.
Το “βράδυ της χένας”, όπως έμαθα, είναι καθαρά γυναικεία βραδιά, το ζευγάρι μας, όμως, ο Mehmet και η Founda, συνδύασαν την βραδιά αυτή με την διασκέδαση όλων των καλεσμένων, δηλ. είχαμε και την παρουσία ανδρών. Το γλέντι ξεκίνησε εντελώς δυτικά, δηλ. το ζευγάρι μπήκε στην αίθουσα φορώντας νυφικό η νύφη και κοστούμι ο γαμπρός, χορέψανε τον καθιερωμένο πρώτο χορό και μετά συνεχίσαμε να χορεύουμε όλοι παραδοσιακούς τούρκικους χορούς. Πολύς χορός, πάρα πολύς χορός !!! Μέχρι εκεί δεν είχε τίποτε το διαφορετικό από ένα δικό μας ελληνικό γλέντι γάμου, εκτός φυσικά από τη γλώσσα στα τραγούδια και στις ομιλίες των καλεσμένων. Αν μπορούσα να απομονώσω την γλώσσα ως άκουσμα, δεν θα έβρισκα καμία διαφορά, ούτε στη συμπεριφορά των καλεσμένων, ούτε στους σκοπούς των τραγουδιών, ούτε ακόμα -ακόμα-  στο ρυθμό του χορού.
Κάποια στιγμή το τραγούδι σταμάτησε ξαφνικά, την ίδια ώρα ακούστηκε ένας ιμάμης από ένα κοντινό τζαμί. Είναι ασέβεια να συνεχίζεται το γλέντι όταν ο ιμάμης «ψέλνει». Αλλά και, παράλληλα, ευκαιρία να φορέσουν στην νύφη και στον γαμπρό κόκκινη και λευκή κορδέλα, αντίστοιχα, γύρω από τον λαιμό. Γιατί? Φυσικά για να τους περάσουν, καρφιτσώσουν τα χρήματα και τον χρυσό. Όλοι οι συγγενείς, κυρίως από την πλευρά της νύφης αυτή την βραδιά, αλλά και οι γονείς του γαμπρού, θα περάσουν ένας-ένας και θα συναγωνιστούν στο ποιός θα βάλει τα περισσότερα χρήματα, το πιο χοντρό χρυσό βραχιόλι. «Μια χαρά, σκέφτομαι,  για το ζευγάρι: θα συγκεντρώσουν πάρα πολλά για την καινούργια αρχή που κάνουν» αλλά γιατί αναρωτιέμαι “τόσος χρυσός?”. Για μένα, θα ήταν προτιμότερο να τους δίνανε όλοι χρήματα. Διατυπώνω φωναχτά, εννοείται, την απορία μου και η απάντηση είναι: “ο χρυσός είναι για τις δύσκολες μέρες, για τις εποχές που, αν το ζευγάρι δεν θα έχει χρήματα, θα μπορέσει να τον πουλήσει”. Λογικό μου ακούγεται,  μιας και τα χρήματα είναι τούρκικες λίρες και η σταθερότητα του νομίσματος δεν είναι αρκετή για να νιώθουν οι νιόπαντροι ασφάλεια. Εν ολίγοις, αυτό που εγώ είδα είναι κυριολεκτικά να χρυσώνουν τη νύφη με βραχιόλια, που έφταναν από τον καρπό ως τον αγκώνα και στα δύο χέρια. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση των γονιών και την κοινωνική τους θέση, ο χρυσός είναι χρυσός, όλοι θα φορέσουν στο νέο ζευγάρι όσο περισσότερο μπορούν ακόμα και όσο δεν μπορούν! Το «φαίνεσθαι» κυριαρχεί στον τούρκικο γάμο, όμως μήπως δε συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς? Ισως όχι στην επιλογή των δώρων, αλλά σίγουρα στην επίδειξη της πολυτέλειας.
Τα φορέματα του γάμου κατακλύζουν τις βιτρίνες των 'λαϊκών' καταστημάτων στην περιοχή Μαχμουτπασά της Πόλης...
Ακόμα όμως δεν έχω δει την διαδικασία της χένας  και αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως αυτό είναι που έχω δει και τίποτα άλλο. Η αδερφή της νύφης έρχεται, με παίρνει από το χέρι και μου εξηγεί στα αγγλικά ότι θα πρέπει να πάω μαζί της για να ετοιμάσουμε την νύφη για τη χένα. Ωραιότατα,  λοιπόν, άντε να δούμε τί είναι και  αυτό!  Οι ανύπαντρες κοπέλες φίλες της νύφης φοράνε μαντήλες στο λαιμό, δένουν ένα μαντήλι στο χέρι, στο ύψος του βραχίονα, και κρατούν ένα κερί και ένα κόκκινο μικρό μαντιλάκι το χέρι. Η νύφη φορά μια ειδική κόκκινη φορεσιά (υπάρχουν ειδικά μαγαζιά που την πουλάνε και όπως είδα είναι και πάααρα πολύυυ ακριβή, μπορεί να φτάσει ως και τα 1.000 ευρώ, ανάλογα με το σχέδιοkina elbiseleri), στο κεφάλι της φορά κόκκινη μαντήλα που κρύβει όλο το πρόσωπο. Τα κεριά των κοριτσιών ανάβουν όταν η κοπέλα που κρατά το πιάτο με την χένα ανάψει τα κεριά που βρίσκονται δίπλα από την χένα και γίνεται μια πομπή που ακολουθεί την νύφη και χορεύει γύρω από αυτή. Είδα κόσμο να δακρύζει, πιθανόν να σημαίνει για αυτούς η χένα τον αποχωρισμό της νύφης από το πατρικό σπίτι, δεν το ρώτησα αυτό μιας και ένιωσα αδιάκριτη να ρωτήσω «γιατί κλαίτε?». Η πεθερά βάζει στο χέρι της νύφης χρυσό και χένα και στην πορεία όλος ο θεατρικός χορός θα βάλει χένα στο χέρι του. Και το γλέντι συνεχίζεται.
Η φορεσιά για τη νύχτα της χένας...
Μόλις το ρολόι έδειξε 12, τα πάντα σίγησαν, οι μουσικοί σταμάτησαν και ο κόσμος άρχισε να καληνυχτίζει. Περίεργο, έτσι? Αρκετά για εμένα, που, μαθημένη από τους δικούς μας γάμους, περίμενα ότι θα μας έπαιρνε το πρωί! Καλύτερα όμως έτσι, μιας και την επομένη πρωί–πρωί θα ξεκινούσε η ημέρα του γάμου.
ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ:
Δεν θα σταθώ πολύ στη διαδικασία της τελετής του γάμου, μιας και είναι ένας απλός πολιτικός γάμος, με τη διαφορά ότι υπάρχουν ειδικές αίθουσες τελετών διαμορφωμένες για γάμους, φανταστείτε κάτι σαν αίθουσα συνεδρίων. Μπορεί να υπάρχει μόνο ως νόμιμος γάμος ο πολιτικός στην Τουρκία, αλλά κάθε λαός έχει την θρησκεία του και συνεπώς θέλουν να πάρουν και την ευλογία από τον αντίστοιχο με εμάς ιερέα, δηλ. τον χότζα για αυτούς. Το ζευγάρι αυτό είχε την εξής ιδιαιτερότητα: η νύφη είναι μουσουλμάνα αλλά Σούνι, όπως οι περισσότεροι στην Τουρκία, ο γαμπρός είναι μουσουλμάνος αλλάΑλεβί (κάτι σαν χριστιανός, ορθόδοξος και καθολικός για εμάς). Αυτό συνεπάγεται ότι πήραν ευχές από 2 χότζες. Ο ένας χότζας, Σούνι, έδωσε ευχές στο νέο ζευγάρι κατά την έξοδο της νύφης από το πατρικό της. Ο άλλος χότζας, Αλεβί, μετά την τελετή του πολιτικού γάμου. Περιττό να πω ότι η εμπειρία για εμένα, που δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο, ήταν μοναδική. Ακόμα και η ανάγνωση ευχών από το Κοράνι, για μένα, ήταν κάτι το μοναδικό μιας και δεν είχα ποτέ στην ζωή μου δει ή ακούσει (έστω και αν δεν καταλάβαινα) Κοράνι.
Κάτι άλλο που, ελαφρώς, μου θύμισε το δικό μας έθιμο, με τα παπούτσια της νύφης και τα χρήματα που βάζουν μέσα σε αυτά, ήταν αυτόπου είδα, κατά την διαδικασία αναχώρησης του ζευγαριού από το πατρικό σπίτι της νύφης για να πάει η πομπή στην τελετή. Δεν επέτρεπαν στον γαμπρό να ξεκινήσει αν δεν δώσει χρήματα στα μικρά παιδιά που του μπλόκαραν το δρόμο. Τα μικρά απέκτησαν πολύ εύκολα ένα αρκετά σεβαστό ποσό!
Η εμπειρία μου από τον τούρκικο γάμο ήταν μοναδική. Αν αφήσουμε στην άκρη τις λεπτομέρειες (στολισμός,  νυφικό κτλ), που είναι καθαρά προσωπικό γούστο του καθενός, αυτό στο οποίο  κατέληξα είναι ότι δεν έχει διαφορά αν είσαι τούρκος, έλληνας, χριστιανός ή μουσουλμάνος: η χαρά είναι χαρά για όλους τους ανθρώπους και το γέλιο είναι κοινό και δεν χρειάζεται μετάφραση.
Σημείωση δική μου: “παντού τα πάντα” δεν έλεγε και η Λωξάντρα?
Να και οι φωτογραφίες του Γ. Τσολάκη. Ο ίδιος επεξηγεί τα εξής: “Τελικά στο ‘επικίνδυνο’ Ταρλάμπασι, τη νύχτα παίζουν και γάμοι. Περί το 3ωρο έμεινα εκεί ορθοστασία -ερχόμουν ποδαράτο από το Κουρτουλούς-, τραβώντας φωτογραφίες  και βιντεάκια, δίχως να καταλαβαίνω τιίπαιζόταν εκείνο το παγωμένο βράδυ. Εγώ γρι τουρκικά, αυτοί γρι αγγλικά, αλλά με άφηναν άνετοι να φωτογραφίζω. Και αφού βαρέθηκα τον μονότονο κεμεντσέ -αυτοί δεν σταματούσαν να χορεύουν, όπως και οι μουσικοί να παίζουν- ανηφόρισα προς Τάξιμ, για να πετύχω στην πιο πάνω γειτονιά την έναρξη παρόμοιου πανηγυριού στο δρόμο για τον άντρα του ζευγαριού (θυμάμαι τα ίδια πρόσωπα να χορεύουν και στους 2 “πυρρίχιους”). Τί συνωστισμός! Σου λέω απίστευτη εμπειρία”.
Ευκαιρία για σεργιάνι είναι ο γάμος των γειτόνων, για τους κατοίκους του Ταρλάμπασι...
Ο χορός καλά κρατεί...
Καλεσμένοι και περαστικοί, όλοι μία παρέα...
Το έθιμο της χένας...
Η παρέα της νύφης...
Υπολόγισε τα άτομα στη σειρά, για το χορό!